حالمان خوب است

اهل غر زدن و ناز و این چیزا نیستم ولی وقتی میشکنم خرده های دلم رو تو خودم جمع میکنم تا شاید 

بتونم به مرور زمان بهم بندشون بزنم. 

ولی همسری دارم که تحمل سکوت من رو نداره. از حموم با چشم های کاملا قرمز اومد بیرون. 

گریه کرده بود . طاقت نیاوردم و این باعث شد که ساعت ها با هم حرف بزنیم. هر دو از هم 

عذرخواهی کردیم و ضمن حرف هاش (اصلا بهش نمیاد عاشقانه حرف بزنه) خندم گرفت. با 

خنده ی من تازه شروع به آوازه خوانی هم کرد:

تو خندیدی خدا خندید

من از عشق تو حظ کردم

با تو من کل دنیا رو

تو یک لحظه عوض کردم...

حال هردومون خوبه و به این نتیجه رسیدم که من تو زندگی چیزی جز محبت نمیخوام. خواسته ی زیادی 

نیست. هست؟

از دوستان خوبم که با کامنت های پر مهرشون همراهم بودن و هستن ممنونم

+ماه مبارک رمضان داره شروع میشه. از همتون التماس دعا دارم